การผ่าตัดปะแก้วหู

  เรียนรู้ตลอดไป

 การเริ่มต้นหลังลาออกจากราชการด้วยเพราะสุขภาพเริ่มเสื่อมตามกาลเวลา ด้วยอายุเพียง 47 ปี ไม่ใช่สนุกนักกับการต้องอยู่่คนเดียว นึกถึงคนสูงวัยที่อายุ 60 ปี คงจะเหงาไม่น้อยที่ต้องอยู่เพียงลำพัง บางคนชีวิตทุ่มเทกับการงานจนลืมเตรียมความพร้อมให้กับตัวเอง เอาจริงๆ รับไม่ได้เลยทีเดียว ลูกหลานแยกย้ายไปมีครอบครัว สร้างครอบครัวเพื่อความมั่นคงกันต่อไป

   ผ่านมาเกือบห้าปี คิดได้ว่า น่าจะบันทึกอะไรไว้บ้าง วันนี้ 01/07/2560 จะเริ่มต้นใน Blog นี้ซึ่งได้สร้างไว้ตั้งแต่2008 ถ้าไม่ผิด ซึ่งตอนนั้นสนใจหลากหลายองค์ความรู้มากๆ ไม่ว่า หุ้น ถ่ายภาพ ขายของผ่านเน็ต ทั้งๆที่ความรู้ด้านคอมพิวเตอร์ไม่มี วันๆ ตื่นมาไปทำงาน เย็นกลับบ้านก็เหนื่อยแล้ว ได้แต่คิดฝันไปทุกเรื่อง ที่ทำได้ วันหยุด ไปหาหนังสือมาอ่าน ซื้อมาทุกเล่มที่อยากรู้ อ่านหมดบ้างไม่หมดบ้างตามความใส่ใจในช่วงนั้นๆ

  ที่อ่านเยอะ ก็จะเป็นขายของผ่านเน็ต กับถ่ายภาพ  ตอนนั้นสมัครทุกอย่าง อีเบย์ อะมาซอน อาลีเอ็กเพรส แต่ได้แค่สมัครทิ้งไว้ทำอะไรต่อไม่ได้ไปไม่เป็น

  ถัดมาอ่านเกี่ยวการถ่ายภาพ  สมัครเฟสบุค และที่นี่มีกลุ่มเพื่อนที่ถ่ายภาพมืออาชีพมากมาย นั่งอ่านตามเค้าพูดกันเราไม่เข้าใจ กลับมาอ่านหนังสือ จนพอคุยกับเค้าได้บ้าง ได้รับการต้อนรับและแนะนำจากเพื่อนกลุ่มแรกในการถ่ายภาพได้มิตรภาพมากมาย ได้แรงบันดาลใจในการถ่ายภาพจากเพื่อนๆกลุ่มนี้และได้วิชาถ่ายภาพมาจนถึงปัจจุบันในการประกอบอาชีพต่อมา ซึ่งไม่ได้เกี่ยวข้องกับอาชีพรับราชการที่ทำอยู่เลย  

 ข้อดีของการถ่ายภาพ ฝึกความอดทนอย่างสูง ในการรอคอยจังหวะที่เหมาะ มีสมาธิ แต่ด้วยสภาพร่างกายซึ่งตอนนั้นมีปัญหากระดูกคอเสื่อมก็มีอุปสรรคพอควร  ลืมบอกไปว่า ตอนนั้นมีกล้องคอมแพ็คเล็กๆ เก่าๆ ถ่ายไปเรื่อย หาความสวยงาม ไม่เจอ แต่อาจหาญที่นำรูปไปอวดกับเพื่อนกล้องโปรในเฟส ซึ่งเพื่อนๆ ก็น่ารักให้กำลังใจดีมากๆ แนะนำ และติเพื่อก่อมาตลอด ส่วนใหญ่ถ่ายภากดอกไม้ช่วงแรกๆ เพราะถ่ายง่าย หาง่าย มีทุกที่รอบๆบ้าน ข้างถนน หนทาง เจอเป็นถ่ายหมด ค่อยๆ พัฒนาขึ้นมาในแต่ละวันๆ ซึ่งทำให้คิดว่า นี่ละมั่งสิ่งที่เราชอบ สิ่งที่เราต้องการ สิ่งที่ทำให้มีความสุข

นี่คือภาพแรก ๆ ที่ถ่ายๆ  หน้าก็ไม่ชัด หลังก็ไม่ชัด ตามประสา ความฝัน จุดมุ่งหมาย ไม่ชัดเจน ไม่เข้าใจว่าตัวเองต้องการอะไรกันแน่ แต่บางช่วงบางตอน ก็มีความสุขกับการถ่ายภาพมาก  ถ่ายกุหลาบดอกเดียว ได้เป็นครึ่งวันโดยที่ไม่เหนื่อยไม่น่าเชื่อเลยจริงๆ  เรื่องราวเกี่ยวกับการถ่ายภาพยังมีอีกเยอะ จากคอมแพ็คก็เลื่อนมาเป็น  DSLR พร้อมอุปกรณ์ สำหรับคนกระดูกเสื่อม จะเป็นไปได้ขนาดไหนกัน ความพยายามของคนๆ หนึ่งซึ่งไม่มีความรู้ เรื่องกล้อง การถ่ายภาพ คอมพิวเตอร์ การใช้โปรแกรมในการย่อภาพ ซึ่งคงลำบากมากกับการเริ่มต้นจาก 0  แต่ก็ไม่ได้มีความท้อถอย ยังก้าวไปข้างหน้า เรื่อยๆ ช้าๆ พร้อมเรียนรู้ต่อไป 

พบกันคราวหน้ามีเรื่องราวเกี่ยวกับเรื่องการถ่ายภาพมาต่อค่ะ นี่คือช่วงต้นๆ หลังลาออกจากราชการค่ะ